Basketball heeft voor mij tot nu toe veel gebracht in mijn leven en ook de vorm gegeven. Ik heb dingen meegemaakt die ik zonder basketball nooit meegemaakt zou hebben. Meestal zijn dit hele leuke dingen zoals reizen, wedstrijden spelen of vriendschappen die je maakt. Maar er zijn natuurlijk ook dingen die je meemaakt die minder leuk zijn.

Vanaf mijn veertiende begon ik basketball echt serieus te nemen en zijn er bepaalde dingen die je dan moet doen en laten. Als sporter heb je natuurlijk voldoende rust nodig. Dus op de middelbare school tot laat op feestjes blijven zat er voor mij bijna nooit in. Vaak waren die feestjes in het weekend en dan ging ik alweer voor twaalven naar huis omdat ik de volgende dag een wedstrijd had. Dat vond ik vaak jammer maar dat was iets waar ik zelf voor gekozen had. Mijn vrienden snapten dat en vonden dat ook nooit erg.

De mogelijkheid om naar Amerika te gaan om college te spelen is natuurlijk geweldig maar brengt ook erg veel mindere kanten met zich mee. Het was voor mij de eerste keer dat ik alleen woonde. Ver weg van al mijn familie en vrienden. Zoals ik al eerder verteld heb, heb ik tijdens mijn eerste maanden op Canisius flink last gehad van heimwee. Al snel leer je gewoontes aan als het aankomt op communiceren met je vrienden en familie via internet maar dat is toch anders dan fysiek bij elkaar zijn.

Het meest zware aan zo ver weg van huis zijn vind ik de feest- en verjaardagen. Persoonlijk hecht ik niet veel waarde aan de betekenis van feestdagen maar ik heb het wel altijd leuk gevonden om dan samen met familie en vrienden te zijn. Ik heb bijvoorbeeld Kerst afgelopen december voor het eerst in zes jaar thuis kunnen vieren. Naast Kerst zijn er ook andere feestdagen waar ik niet thuis met vrienden/familie kan zijn zoals Oud en Nieuw. Koningsdag (de laatste keer dat ik het vierde was het nog Koninginnedag haha). Maar goed, toen ik ervoor koos om naar Amerika te gaan wist ik dat dit zo zou zijn. Dat maakt het voor mij makkelijker om te accepteren.

Ik heb het geluk gehad dat mijn ouders, die erg van reizen houden, me elk jaar op Canisius hebben bezocht. Drie keer hebben ze met mij en mijn jongere broer Steve Kerst door gebracht in Buffalo. Ook hebben m’n ouders me eerder dit seizoen al bezocht in Pamplona en komen ze aan het einde van de maand samen met mijn oom en tante weer naar me toe. Als familie zijn we gewend geraakt aan niet veel samen te zijn. Mijn vader heeft jarenlang in het buitenland gewerkt en Steve speelt nu ook College basketball in Amerika.

Zoals ik al eerder heb verteld, heb ik veel te danken aan mijn ouders die ontzettend veel tijd en moeite hebben gestoken in mijn basketball carrière. Daarom is voor mij één van de mooiste momenten uit mijn tijd in Amerika mijn ‘graduation’ (diploma uitreiking) geweest. Tijdens mijn diploma uitreiking voor mijn Bachelors diploma was alleen mijn moeder er maar het jaar erna waren allebei m’n ouders er voor de uitreiking van mijn Master’s diploma. Om dit met mijn ouders mee te maken, die mij in alles gesteund hebben, zal ik niet snel meer vergeten.

Er zijn dus negatieve kanten en dingen die je moet laten voor een carrière als sporter, maar er zijn zoveel positieve dingen die je meemaakt waardoor die mindere dingen verbleken. Basketball heeft mij ontzettend veel gebracht en ik hoop dat het me in de toekomst nog steeds veel zal brengen. Dankzij deze sport heb ik veel kunnen reizen, heb ik met de hulp van een volledige studiebeurs m’n Bachelors- en Master’s diploma gehaald en heb ik onvergetelijke dingen meegemaakt.

Dit is (helaas) mijn laatste blog. Ik heb het erg leuk gevonden om elke week weer mijn verhaal te doen en ik hoop dat jullie, als lezers, het leuk hebben gevonden om over mijn verhaal te lezen. Ik wil jullie bedanken voor de leuke reacties die ik kreeg en wie weet tot ziens!

Kevin